گرامافون‌ها همیشه یکی از وسایل محبوب و دوست داشتنی بوده‌اند. این وسیله که در گذشته یک از اصلی ترین دستگاه‌ها برای پخش موسیقی محسوب می‌شد. امروزه هم محبوب و مورد پسند عموم قرار گرفته و علاوه بر کاربرد پخش صدا، طرح نوستالژی گرامافون‌ها به شدت می‌تواند زیبا کننده هر دکوراسیونی باشد. امکانات گرامافون های امروزی بسیار پیشرفته تر و پرکاربرد تر شده ولی هنوز هم همان طرح و نقش نوستالژی و کلاسیک خود را حفظ کرده‌اند. در ادامه تاریخچه این وسیله را بررسی می کنیم و توضیحات کامل تری در مورد گرامافون برای شما ارائه می‌دهیم. پس با میعاد تایم و ادامه این مقاله همراه ما باشید.

 صفحه گرامافون یک آنالوگ ذخیره ساز که به شکل یک دیسک صاف با یک شیار مارپیچی تلفیق شده است. شیار معمولا از نزدیک حاشیه شروع می شود و تا نزدیکی مرکز دیسک به پایان می رسد. اوایل، دیسک ها به صورت رایج از شلاک ( یک نوع لاک الکلی ) ساخته می شد. در همان اوایل دهه 1950 میلادی کلرید پلی وینیل به جای شلاک رایج شد. در اواخر همان دهه دستگاه های گرامافون به نام وینیل عرضه شد.

در آن زمان دستگاه ضبط کننده دیسک گرامافون که جزو رسانه اصلی و اولیه بوده برای تولید موسیقی در طول قرن بیستم استفاده می شد. گرامافون سیلندر از اواخر دهه 1880 هم وجود داشت و تا حدود 1912 نیز وجود داشت. دستگاه های ضبط گرامافون بیشترین سهم بازار را آز آن خود کرد حتی زمانی که فرمت های جدیدی مانند کاست فشرده در بازارتوزیع شد. تا دهه 1980، رسانه های دیجیتال، به شکل دیسک فشرده، سهم بیشتری را در بازار به دست آورده بود و دستگاه ضبط وینیل در سال 1991 از مسیر خود خارج شد. از دهه 1990، دستگاه های ضبط همچنان در مقیاس کوچک تولید و به فروش می رسیدند و به ویژه توسط دیسکوها (دی جی ها) استفاده و همچنین توسط هنرمندان در اکثر ژانرهای موسیقی رقص، منتشر می شد .جامعه آن دوره با یک بازار رو به رشد برای علاقه مندان به موسیقی روبرو شده بود. دستگاه های گرامافون در اوایل قرن بیست و یکم، موجب شد تا جابجایی قابل توجهی صورت گیرد، به این صورت که 9.2 میلیون دستگاه گرامافون در سال 2014 در ایالات متحده فروخته شد که از سال 2009، 260 درصد افزایش یافته است. به همین ترتیب، در سال 2009 تا 2014، در انگلستان فروش پنج برابر شد.

از سال 2017، 48 تا دستگاه ضبط با امکانات کامل در سراسر جهان که 18 تا در ایالات متحده و 30 تا دیگر در سایر کشورها باقی مانده است. افزایش محبوبیت وینیل منجر به سرمایه گذاری در ماشین آلات جدید و مدرن شده بود. فقط دو تولید کننده از دیسک های نوع استات باقی می ماند: مؤسسات آپولو در کالیفرنیا و MDC در ژاپن.

اطلاعات در دستگاه های گرامافون وینیل اگر درست ذخیره نشده باشد ممکن است خراشیده یا در هم پیچیده شوند. اما اگر آنها در معرض گرمای زیاد قرار نگیرند، بدون دستکاری و یا شکسته نشود، یک دستگاه وینیل این پتانسیل را دارد که برای قرنها سالم بماند. این دستگاه گرامافون به بیشتر افراد به ویژه هنرمندان این فضا را داده است که بتوانند آثار خود را در میان مردم پخش کنند.

مختصری از تاریخ اولیه 

فوناتوگراف توسط لئون اسکات در سال 1857 ثبت شد، که دیافراگم ارتعاشی و قلم را برای ضبط امواج صوتی به صورت ترسیمی در ورق کاغذ استفاده می کرد، صرفا برای تجزیه و تحلیل بصری و بدون هیچ گونه قصد نواختن موسیقی بود. در دهه 2000، این ترسیم ها توسط مهندسان صدا برای اولین بار اسکن شدند و به شکل دیجیتالی آن به صدا که قابل شنیدن باشد تبدیل شد. فوناتوگراف ها آواز و سخنرانی هایی که توسط اسکات در سال 1860 ضبط کرده بود، برای اولین بار در سال 2008 پخش کرد. اولین صدای ضبط شده در اوایل سال 1857همراه با برخی صداهای  ناشناخته که بر روی آن ثبت شده بود، شنیده شد.

توماس ادیسون خالق گرامافون

توماس ادیسون در سال 1877 فونوگراف را اختراع کرد.اولین گرامافون به وسیله این دانشمند در سال 1877 تولید و ارائه شد که در ابتدا به عنوان فونوگراف نامیده می‌شد و به ابزاری کاربردی برای ضبط و بازتولید صدا به صورت مکانیکی تبدیل شد. بعد از گذشت سالها و در نسل‌های بعد این ابزار به گرامافون تغییر نام داد.گرامافون زمانی وارد ایران شد که هنوز رادیو و تلویزیون در ایران شناخته شده نبود. در اوایل گرامافون توسط ناصرالدین شاه وارد ایران شد. آن زمان گرامافون برای خانواده های اشرافی بود و محبوبیت بسیار بالایی نزد این افراد داشت. 

بر خلاف فوناتوگراف ، می تواند هم صدا را ضبط و هم دوباره تولید و پخش کند. علیرغم شباهت اسمی، شواهد و مدارک مستندی وجود ندارد که نشان دهد فونوگراف ادیسون براساس فوناتوگراف اسکات درست شده باشد. ادیسون ابتدا سعی داشت روی نوار کاغذ آغشته به موم با ایده ایجاد یک " تکرار کننده تلفن" مشابه با تکرار کننده تلگراف که در حال کار بر روی آن بود ،صدا را ضبط کند. اگر چه نتایج قابل توجه و چشمگیری، او را مطمئن کرد که صدا می تواند به صورت فیزیکی ضبط و تکثیر شود، اما یادداشت های او نشان نمی دهد که او قبل از اولین آزمایش خود، صدای خود را تکثیر کرده باشد. البته چندین ماه بعد، از آن به عنوان یک رسانه ضبط صوت استفاده کرد.

یک ورق حلبی که دورش حلقه فلزی شیاردار پیچیده شده بود و در حالی که سیلندر به چرخش درمی آمد، یک قلم با ارتعاش بر روی آن می لرزید که بعد از ضبط صدا می تواند بلافاصله پخش شود. دانشمندان آمریکایی یک مقاله علمی درباره صفحه حلبی فونوگراف به عموم معرفی کردند که می توان به ماری، روسپلی و بارلو و همچنین اسکات به عنوان سازندگان دستگاه های ضبط اشاره کرد.

همچنین ادیسون انواعی از گرامافون ها را اختراع کرد که از قالب های نوار و دیسک استفاده می کرد. برنامه های متعددی برای گرامافون پیش بینی شده بود، اما از آنجاییکه بسیار تازه و برای عموم تقریبا ملموس نبود، این قابلیت که بتواند در زمینه های دیگری استفاده شود را نداشت. یک دهه بعد، ادیسون یک گرامافون اصلاح شده را توسعه داد که به جای ورقه فویل از یک سیلندر توخالی استفاده کرد. این ثابت می کرد که هر دو دستگاه دارای کیفیت صدای بهتر و مفید تر و بادوامی هستند. گرامافون سیلندر، در پایان دهه ۱۸۸۰ بازار دستگاه های صوتی را ایجاد کرد و تا اوایل قرن بیستم بر آن تسلط داشت.